Do siedmiu sakramentów wyszczególnianych w wierze katolickiej zaliczyć należy namaszczenie chorych. Co wiadomo na temat tego starodawnego obrzędu typowego dla wyznania chrześcijańskiego?
W imię Jezusa
Uzdrowienie w imię Syna Bożego – tak określa się sakrament namaszczenia będący specyficznym obrzędem wykonywanym przed śmiercią, w zlej kondycji zdrowotnej, w niedoli i niedostatku. Jego symbolicznym elementem okazuje się także wykorzystanie oleju. Duchowny dokonujący namaszczenia osoby cierpiącej, nawiązuje do misterium paschalnego, a co za tym idzie koncentruje się na cierpieniach osoby chorej, bądź człowieka w podeszłym wieku, który zbliża się do śmierci. O sakramencie tym mówi Ewangelia. Pismo Święte uznaje ten obrzęd za nieodzowny, by spokojnie przejść na lepszy świat, w pełni Trener personalny metamorfozy pogodzony z Bogiem, mając odpuszczone tu na ziemi wszelkie grzechy i winy.
Poza kościołem katolickim
Omawiany sakrament namaszczenia chorych jest typowym zwyczajem nie tylko w wyznaniu katolickim. Stosuje się go także w cerkwi prawosławnej, ale też w kościele starokatolickim. To, jak wyglądał on niegdyś, a jak się teraz prezentuje to już dwie oddzielne kwestie. Na przestrzeni stuleci sakrament ten nabrał zupełnie innego wyrazu i postaci. Generalnie w 1972 roku, z inicjatywy papieża Pawła VI doszło do przeprowadzenia Reformy liturgicznej Soboru Watykańskiego, a efektem tego stało się między innymi odnowienie namaszczenia chorych jako sakramentu w kościele katolickim. Wydano odnośnie tego obrzędu osobny dokument zwany konstytucją Sacram Unctionem Infirmorum.
