Żywa tradycja

To, jak kiedyś wyglądały pieśni religijne, a jakie teraz są współczesne utwory sakralne to dwie odmienne sprawy. Podobnie duże zróżnicowanie można wyszczególnić w kontekście przykładowo funkcji i roli pełnionych przez tego rodzaju muzykę. W związku z bogatą tradycją wskazywanej tu dziedziny kultury, bo niewątpliwie można to określić, jako istotny element sztuki, zrodziło się na przestrzeni lat pojęcie „żywej prefabrykaty betonowe tradycji”. Do czego się ona konkretnie odnosi?
W Polsce
Termin żywa tradycja, o jakim wspomnieliśmy we wstępie niniejszego artykułu po raz pierwszy sformułował polski duchowny – ksiądz Bartkowski, który też przyczynił się bezpośrednio do rozpowszechnienia owego pojęcia, a w konsekwencji tego jego silnego zakorzenienia w muzykologii i literaturze muzycznej. Obecnie mianem przez niego wprowadzonym definiowane są ludowe śpiewy o charakterze czysto sakralnym, które nazywa się przekazami z żywej tradycji.
Rozległe spectrum utworów
Jako żywą tradycję rozumie się wszechstronny śpiewnik religijny, w którym są z jednej strony psalmy, z drugiej pogrzebowe utwory, kolędy, pastorałki, ale też pieśni na czas Wielkopostny, czy typowo pokutne treści i litania odśpiewywane częściej niż czytane. To one wszystkie są żywą tradycją z tego względu, iż przekazuje się je i co za tym idzie – ich wartość kulturową i religijną – z pokolenia na pokolenie. Przeważnie odbywa się to z pamięci, słownie, bowiem większość pieśni po prostu się zna – z uczestnictwa w nabożeństwach, z rekolekcji, od rodziców, z przygotowań do różnorodnych sakramentów itd.

Zobacz stronę autora: implanty trójmiasto